Προβάλλεται στους κινηματογράφους η ταινία “Η ΖΩΗ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ (C'MON C'MON)”.
Ο μοναδικός Χοακίν Φίνιξ (Joker) πρωταγωνιστεί σε μία τρυφερή ιστορία για τους εύθραυστους δεσμούς ανάμεσα στα παιδιά και τους ενήλικες, το παρελθόν και το μέλλον, από τον εξαιρετικό δημιουργό Μάικ Μάιλς (Πρωτάρηδες, 20th Century Women). Η ταινία συνδυάζει άρτια τη χαμηλών τόνων δυναμική ενός δυαδικού σύμπαντος μεταξύ ενός θείου και ενός ανιψιού με την ευρύτερη τεκμηρίωση του οράματος των νέων για το μέλλον του κόσμου. Χωρίς να χάνει το λεπτεπίλεπτο νήμα των πιο μύχιων συναισθημάτων, η ταινία χαράζει μία αξέχαστη διαδρομή από το Λος Άντζελες, στο Ντιτρόιτ, τη Νέα Ορλεάνη και τη Νέα Υόρκη με εργαλεία τις εξαιρετικές ερμηνείες, την αυθόρμητη καταγραφή της σκέψης των νέων παιδιών, την εκπληκτική ασπρόμαυρη φωτογραφία του Ρόμπι Ράιαν (Η Ευνοούμενη) και την ιδανική μουσική υπόκρουση των Άαρον και Μπράις Ντέσνερ.
Σύνοψη
Με αφορμή ένα οδοιπορικό και μία οικογενειακή κρίση, ο Τζόνι (Χοακίν Φίνιξ) , ένας εργένης ραδιοφωνικός παραγωγός, έρχεται κοντά στον χαρισματικό 9χρονο ανιψιό του (Γούντι Νόρμαν). Αυτή η σχέση θα τους μεταμορφώσει.
Η ταινία είναι μια ωδή στη σχέση ανάμεσα στα παιδιά και τους μεγάλους. Είναι η ιστορία ενός άντρα που πρέπει να μάθει να φροντίζει ένα παιδί για πρώτη φορά στη ζωή του, με φόντο ένα πανόραμα των πόλεων της Αμερικής του 21ου αιώνα. Είναι μια ιστορία που δείχνει πώς ένας ενήλικας μαθαίνει να καλύπτει τις ανάγκες, να ανακουφίζει τις ανησυχίες και να μοιράζεται τη χαρά ενός παιδιού. Στην πορεία, ανακαλύπτει ότι ο κόσμος ενός παιδιού δεν διαφέρει και πολύ από τον κόσμο των ενηλίκων. Ο Τζόνι και ο Τζέσι καταλήγουν μαζί κάτω από κρίσιμες συνθήκες. Ο χρόνος που θα μοιραστούν τους μεταμορφώνει στο πώς βλέπει ο ένας τον άλλον αλλά και τον ίδιο τους τον εαυτό. Καθώς διασχίζουν την Αμερική, οι καλές και οι κακές στιγμές λειτουργούν σαν ένας διαλογισμός πάνω στην αγάπη, τον γονεϊκό ρόλο, τη μνήμη και την αποδοχή του αγνώστου.
Ο Χοακίν Φίνιξ είναι ο Τζόνι, ένας εργασιομανής δημοσιογράφος που παίρνει ραδιοφωνικές συνεντεύξεις από νέους ανθρώπους σε όλη τη χώρα με θέμα το μέλλον. Ξαφνικά, τα σχέδια του ανατρέπονται εξαιτίας μιας οικογενειακής κρίσης, όταν η αποξενωμένη αδελφή του τού ζητά να αναλάβει τη φροντίδα του παιδιού της, του Τζέσι. Ο Τζόνι έχει πολλούς λόγους να συμπαρασταθεί στην αδελφή του, αλλά δεν έχει εμπειρία στο μεγάλωμα ενός παιδιού, πόσο μάλλον ενός παιδιού τόσο έξυπνου όσο ο Τζέσι.
Είναι μια συναισθηματικά φορτισμένη και συχνά αστεία κατάσταση, καθώς ο Μιλς εξερευνά την αντίδραση ενός άντρα που, εντελώς απότομα, βρίσκεται να παίζει τον δύσκολο και βαρύ ρόλο του γονιού, με όλες τις ανησυχίες και τις απορίες που προκύπτουν. Μέσα από χαριτωμένες στιγμές, θλιμμένες στιγμές, υπέροχες μέρες και ήσυχες νύχτες, ο Τζόνι και ο Τζέσι αρχίζουν να εμπιστεύονται ο ένας τον άλλον και να μεταμορφώνονται. Σπρώχνει ο ένας τον άλλον να αντέξουν μέσα σε δύσκολες καταστάσεις, να πουν τα ανείπωτα, να ξεφύγουν. Όσο πιο κοντά έρχονται, αυτή η λεπτοδουλεμένη ιστορία επεκτείνεται σε θέματα πιο διευρυμένα: τους μεταξύ μας δεσμούς, το καθήκον μας απέναντι στο αύριο, τη σχέση μας με τη μνήμη και πώς η φροντίδα για τον άλλον μας θωρακίζει μπροστά στην αβεβαιότητα του μέλλοντος. Η μείξη αιχμηρής πραγματικότητας και τρυφερότητας, η κλασική ασπρόμαυρη φωτογραφία, οι ολοζώντανες περιηγήσεις στις πόλεις της Αμερικής, οι εξαιρετικές ερμηνείες και οι αυθόρμητες συνεντεύξεις με πραγματικούς νεαρούς Αμερικάνους, προικίζουν την ταινία του Μιλς με μία πρωτόγνωρη κινηματογραφική ζωντάνια.
Ο Μάικ Μιλς εμπνεύστηκε από τον πατέρα του για τους Πρωτάρηδες και τη μητέρα του για το 20th Century Women. Σε αυτή την ταινία, διηγείται μια ιστορία ακόμα πιο κοντινή στην εμπειρία του, μία ιστορία που ανασκάβει το πλούσιο και γεμάτο εκπλήξεις έδαφος της σχέσης ενός ενήλικα με ένα παιδί. Συγχρόνως, εξερευνά ένα εύρος θεμάτων, όπως ότι το μέλλον εξαρτάται από το πως επικοινωνούμε μεταξύ μας.
Το 2014, ο Μιλς απέκτησε παιδί με τη Μιράντα Τζουλάι. Το βίωσε αρχικά σαν αποπροσανατολισμό και στην πορεία σαν μία εμπειρία που τον μεταμόρφωσε, παρόμοια με το βίωμα του Τζόνι στην ταινία. Ο Μιλς ήξερε ότι ήθελε να εξετάσει αυτό που συνέβαινε. Αλλά, με τον δικό του τρόπο, το σενάριο έγινε μία κινηματογραφική αυτοαναφορά, ένα καλυμμένο απομνημόνευμα, που διαδραματίζεται σε ένα επινοημένο οικογενειακό περιβάλλον και αντλεί από χιλιάδες προσωπικές αναφορές, ταινίες, μουσική, βιβλία και ανθρώπους που τον εμπνέουν.
«Με την ταινία αυτή, ήθελα να παίξω με αντίθετες κλίμακες» λέει ο Μιλς. «Από τη μία, η ταινία ασχολείται με τις μικρές στιγμές. Το μπάνιο ενός παιδιού, την κουβέντα πριν τον ύπνο. Από την άλλη, το ταξίδι στις μεγάλες πόλεις, τα νέα παιδιά που μιλάνε για το μέλλον τους και το μέλλον του κόσμου. Με αυτόν τον τρόπο, η προσωπική ιστορία εκτυλίσσεται στο πλαίσιο μιας μεγαλύτερης. Νιώθω συχνά ότι κινούμαι στο ίδιο φάσμα με το παιδί μου, ο χρόνος μας είναι ιδιωτικός, αλλά οι μεγαλύτερες ανησυχίες για τη ζωή είναι εκεί».
Ο Μιλς συναρπάζεται από τους διεισδυτικούς δεσμούς ανάμεσα στους μικρούς, προσωπικούς κόσμους μας και τον μεγάλο κόσμο στον οποίο ανήκουμε όλοι. Το να γράφει για τους πιο προσωπικούς φόβους και θριάμβους ενός γονιού συνυφαίνεται με την καταγραφή της ζωής στον 21ο αιώνα, καθώς τα παιδιά κληρονομούν έναν επικίνδυνο κόσμο από άγριους ενήλικες.
Ο δημιουργός βασίστηκε στη φόρμα της ταινίας δρόμου για να δομήσει τη μείξη μεταξύ του ατομικού και του συλλογικού. Φυσικά, στρέφεται σε ταινίες που αγαπά όπως το Alice in the Cities του Βιμ Βέντερς, όπου ένας Γερμανός δημοσιογράφος ταξιδεύει με ένα νέο κορίτσι του οποίου η μητέρα δεν εμφανίζεται. «Όπως και ο Βέντερς, ήθελα να εξερευνήσω τον χαρακτήρα ενός παιδιού με τις ανησυχίες του, τις ανάγκες και τους φόβους του που μοιάζουν με των ενηλίκων».
Αλλά η ιστορία πήρε τη δική της τροχιά. Ο Μιλς δημιούργησε έναν πρωταγωνιστικό χαρακτήρα, τον Τζόνι, που είναι δημοσιογράφος στο ραδιόφωνο. Είναι ένας άντρας που του αρέσει να ακούει τους άλλους και μοιάζει να ζει εκτός χρόνου. Το πρότζεκτ που έχει αναλάβει ο Τζόνι είναι εμπνευσμένο από ένα ντοκιμαντέρ του Μιλς για το MoMA, με τίτλο A Mind Forever Voyaging Through Strange Seas Alone, στο οποίο νέα παιδιά της Σίλικον Βάλεϊ φαντάζονται πώς θα μοιάζει το μέλλον τεχνολογικά, περιβαλλοντικά και ατομικά. Ο Τζόνι κάνει μία παρόμοια ραδιοφωνική σειρά, ταξιδεύοντας σε διαφορετικές πόλεις για να μιλήσει με νέους για τις χαρές, τις λύπες και τους φόβους τους.
Ο Τζόνι είναι μοναχικός, αποξενωμένος από την αδελφή του και χωρισμένος μετά από μακροχρόνια σχέση. Δεν περιμένει τον βαθμό που η σχέση του με τον Τζέσι θα ταράξει τη ζωή του. Αλλά ο Μιλς τονίζει πόσο τον απελευθερώνει, του αποκαλύπτει άγνωστες πτυχές του εαυτού του και τον θεραπεύει.
Ο Μιλς επέλεξε να γράψει για έναν θείο γιατί ήταν ένας τρόπος να βυθιστεί σε έναν ανυποψίαστο χαρακτήρα που μέσα σε μία νύχτα αναλαμβάνει την αποκλειστική φροντίδα ενός παιδιού. «Ο Τζόνι πρέπει να μάθει τα πάντα για να είναι γονιός και μάλιστα πολύ, πολύ γρήγορα» λέει ο δημιουργός. «Ως πατέρας, νιώθω ότι είμαι συνέχεια πρωτάρης, προσπαθώ να τα βγάλω πέρα. Αναπαριστώ αυτή τη σύγχυση. Το να μην ξέρεις τι θα ακολουθήσει. Φυσικά, δεν χρειάζεται να είσαι ο βιολογικός γονέας για να το νιώσεις αυτό. Μπορείς να είσαι ένας θείος, μία θεία, ένας δάσκαλος».
Ένα θέμα που επανέρχεται στο έργο του Μιλς είναι η μνήμη, αυτά που μένουν, αυτά που φεύγουν και οι φευγαλέες στιγμές γαλήνης που ξεγλιστρούν. Στην ταινία, ο Τζόνι νιώθει την επιτακτική ανάγκη να αιχμαλωτίσει αυτές τις στιγμές με τον Τζέσι. Καθώς έγραφε, ο Μιλς συνειδητοποίησε ότι τελικά το σενάριο θα ήταν εξαρτημένο από τους δύο ηθοποιούς που θα υποδύονταν τους ρόλους, πηγαίνοντας σε περιοχές που δεν μπορούσε να προβλέψει. Έτσι ακριβώς έγινε με τον Χοακίν Φίνιξ και τον Γούντι Νόρμαν που ανέλαβαν τους χαρακτήρες. Ξαφνικά, ο Μιλς κατέγραφε τη συναρπαστική τροπή μιας σχέσης που εκτυλισσόταν στα δωμάτια και τους δρόμους όπου έκαναν γύρισμα. «Αυτό που άρχισε σαν καταγραφή των σκέψεων μου για τη ζωή μου και το παιδί μου έγινε ένα πορτρέτο της σχέσης ανάμεσα στον Χοακίν και τον Γούντι» λέει ο Μιλς. «Προσπάθησα να το εναγκαλιστώ και άφησα την κάμερα να το απαθανατίσει. Τότε όλα έγιναν απρόβλεπτα, ζωντανά και συναρπαστικά».
Χοακίν Φίνιξ/Τζόνι
Η συνεργασία με τον Χοακίν Φίνιξ δεν ήταν η τυπική διαδρομή που ακολουθεί ο Μιλς, ήταν μία μη γραμμική πορεία συζήτησης και εξερεύνησης. Έκαναν ξανά και ξανά ανάγνωση του σεναρίου με τον Μιλς να υποδύεται όλους τους ρόλους εκτός από τον Τζόνι. «Δεν είμαι ηθοποιός οπότε ήταν κάπως τρομαχτικό» λέει ο Μιλς γελώντας. «Αλλά ο Χοακίν θέλει να πειραματίζεται».
Για πολύ καιρό, ο Μιλς δεν ήταν σίγουρος ότι ο Φίνιξ θα αναλάμβανε τον ρόλο. «Ο Χοακίν θέλει να νιώθει ότι το έργο είναι αληθινό και ότι μπορεί να παίξει και να νιώσει ελεύθερος» λέει ο Μιλς. «Οπότε, η συνεργασία μαζί του έπρεπε να λειτουργήσει αβίαστα». Στο γύρισμα, ο Μιλς θαύμασε τη συναισθηματική διαφάνεια του Φίνιξ, την ικανότητα του να ισοπεδώνει κάθε φραγμό ανάμεσα στον εσωτερικό του κόσμο και την κάμερα. Η ερμηνεία του διαφέρει εντελώς από τους αποξενωμένους χαρακτήρες που υποδύθηκε στα The Master και Joker. «Είναι ένα διαφορετικό γήπεδο για τον Χοακίν» σχολιάζει ο Μιλς. «Μπορεί αυτές να είναι οι πιο δύσκολες ερμηνείες, όταν δηλαδή αντανακλάς συμπεριφορές πιο κοντά σε εσένα με τρόπο ρεαλιστικό».
Ο Φίνιξ ξεκίνησε μελετώντας τη δουλειά του Τζόνι, τις διεισδυτικές συνεντεύξεις που κάνει σε όλη τη χώρα σέρνοντας μαζί του τον Τζέσι. «Το ραδιόφωνο είναι μία σχεδόν νοσταλγική φόρμα, αλλά μου άρεσε που ο Τζόνι αξιοποιεί το ραδιόφωνο για να μιλήσει για το μέλλον σε ανθρώπους που μπορεί να μην έχουν μέλλον» λέει ο Φίνιξ. Μελέτησε προσεχτικά το έργο του Σταντς Τέρκελ, ενός πρωτοπόρου της προφορικής εξιστόρησης που άλλαξε τα στερεότυπα της ραδιοφωνίας κάνοντας ερωτήσεις σε συνηθισμένους ανθρώπους για τα σημαντικότερα ζητήματα της ζωής. Ο Φίνιξ άκουσε επίσης τον Σκοτ Κάριερ, γνωστό για τις ραδιοφωνικές εκπομπές του, που ξεκίνησε την καριέρα του κάνοντας οτοστόπ στην Αμερική με ένα φορητό κασετόφωνο. Η πρωταρχική του επιρροή, όμως, ήταν η Μόλι Γουέμπστερ -που παίζει τη συνάδελφο του Τζόνι, τη Ροξάν και που στην πραγματική ζωή είναι η επικεφαλής ανταποκρίτρια σε μεγάλο ραδιοφωνικό σταθμό της Νέας Υόρκης. «Η Μόλι έχει την ικανότητα να σε κάνει να νιώθεις άνετα. Έχει μία γνήσια περιέργεια για τους άλλους και παρόλο που κρατάει σημειώσεις, δεν τις χρησιμοποιεί πολύ γιατί προσέχει αυτά που λέγονται» παρατηρεί ο Φίνιξ. «Έμαθα πολλά από αυτό».
Αφού παρακολούθησε τη μέθοδο της Μόλι, ο Φίνιξ έκανε τις δικές του δοκιμές. «Ήθελε να καταλάβει πώς λειτουργεί και έγινε αρκετά καλός» λέει ο Μιλς. «Ο Χοακίν προτιμά να μιλά για τους άλλους παρά για τον εαυτό του και ακολούθησε τον δικό του δρόμο για να συνδεθεί με τα παιδιά».
«Ήθελα να είμαι όσο πιο παρών γίνεται, να ακούω πραγματικά τα παιδιά και να μην επηρεάζω αυτά που λένε. Μου έκανε εντύπωση πόσο άνετα ήταν. Ο Μάικ κατάλαβε ότι σπάνια γίνονται σημαντικές ερωτήσεις στα παιδιά, οπότε ήταν πρόθυμα να μιλήσουν για τα πάντα και ήταν τόσο έξυπνα και γνήσια. Μέρος της ιδιοφυίας του Μάικ στην ταινία ήταν να αφήσει αυτές τις αληθινές φωνές να ακουστούν χωρίς φίλτρα».
Ο Φίνιξ απορροφήθηκε τόσο πολύ από τον ρόλο που ζήτησε τον Μιλς την άδεια να πειραματιστεί με ηχητικές εγγραφές του Τζόνι που μιλάει για τη μέρα του με τον Τζέσι. Αυτό έδωσε ένα υπέροχο υπέδαφος στην ταινία. «Ήταν μια ευκαιρία για τον Τζόνι να δώσει φωνή στις πιο μύχιες σκέψεις του» λέει ο Φίνιξ.
Αυτές οι εσωστρεφείς, απογυμνωμένες εξομολογητικές στιγμές έγιναν ένα αντίβαρο στις ηλεκτρισμένες και παιχνιδιάρικες σκηνές ανάμεσα στον Φίνιξ και τον Νόρμαν. Ενώ ο Μιλς έγραφε ως πατέρας, ο Φίνιξ συντονίστηκε με την ιδέα ότι ένας θείος είναι σχεδόν, αλλά όχι ακριβώς, μία πατρική φιγούρα. «Ένας θείος είναι πιο πολύ ένας φίλος» λέει ο Φίνιξ. «Αλλά νομίζω ότι υπάρχει κάτι στην ταινία που δηλώνει ότι είμαστε όλοι υπεύθυνοι για τα παιδιά σε σχέση με τον κόσμο που αφήνουμε πίσω μας, ακόμα κι αν δεν είμαστε γονείς. Υπάρχει κάτι ενδιαφέρον σχετικά με την ιδέα ότι προφυλάσσοντας τα παιδιά γινόμαστε πιο ανοιχτοί σαν άνθρωποι».
Κατά τη διάρκεια της διαδικασίας, ο Φίνιξ παρατηρούσε από τη μεριά του τον Μιλς. Παρόλο που ο Τζόνι δεν είναι ένα αντίγραφο, η επίδραση είναι απτή. «Κυριολεκτικά, πήρα τα παπούτσια του για τον Τζόνι» λέει ο Φίνιξ γελώντας. «Και τα μαλλιά είναι εμπνευσμένα από αυτόν. Ειλικρινά, νομίζω ότι όταν μια ταινία είναι τόσο προσωπική, παίρνεις πάντα στοιχεία από τον δημιουργό. Ο Μιλς έχει μία ζεστασιά και μία ευαισθησία που περνάει στον χαρακτήρα. Είναι κάποιος που επηρεάζεται από αυτά που βλέπει και έχει έντονα συναισθήματα».
Γούντι Νόρμαν/Τζέσι
Το πορτρέτο των παιδιών στις ταινίες είναι συχνά το πορτρέτο της ανεμελιάς και της αθωότητας. Άλλες φορές, η παιδική ηλικία μοιάζει λιγότερο περίπλοκη από την ενήλικη περίοδο. Ο Τζέσι, στα 9 του χρόνια, περνάει μαγικές και αστείες στιγμές, αλλά και δύσκολες, περίπλοκες καταστάσεις. Εξίσου δύσκολες με αυτές των ενηλίκων. Ο Τζέσι είναι, όπως λέει η μαμά του, «ένας κανονικός άνθρωπος». Η δυσκολία να βρεθεί ένας νεαρός ηθοποιός που να μπορεί να αφήσει την κάμερα να διεισδύσει στα χαοτικά και έντονα συναισθήματα του ήταν μεγάλη. «Ήθελα ένα παιδί που να μην είναι μόνο χαριτωμένο και παιχνιδιάρικο, αλλά να έχει πολλές αποχρώσεις» εξηγεί ο Μιλς. «Θυμάμαι να με ρωτάει ο Χοακίν ποιο θα είναι αυτό το παιδί και ότι χρειαζόμασταν ένα πανίσχυρο παιδί για να τα καταφέρει».
Όταν ο Μιλς κατέληξε στις τελικές του επιλογές, ο Φίνιξ άρχισε να κάνει συνεδρίες αυτοσχεδιασμού με τους επιλαχόντες, συμπεριλαμβανομένου και του Νόρμαν. «Δεν λειτούργησε κατευθείαν, αλλά υπήρχε κάτι εκεί, οπότε κανονίσαμε εκ νέου την πτήση του Νόρμαν για να έρθει την επόμενη μέρα» θυμάται ο Μιλς. «Τότε ρώτησα τον Γούντι πώς παίζει με τον αδελφό του και μου είπε ότι παλεύουν. Ο Χοακίν άρχισε να κάνει έναν παλαιστή και τότε τα βρήκαν οι δυο τους».
Ο Νόρμαν μεγάλωσε στη Μεγάλη Βρετανία και ήρθε στο προσκήνιο με τη δημοφιλή σειρά του BBC, το Poldark. Δεν είχε ξανακάνει ταινία, αλλά ο Μιλς ένιωσε τη δύναμη του. «Ο Γούντι δεν είναι διατεθειμένος να σε ευχαριστήσει. Ο Γούντι ψάχνει αυτό που είναι αληθινό. Έχει αυτοπεποίθηση και δεν είναι ιδιαίτερα ευσεβής. Όπως ακριβώς ο Τζέσι» λέει ο δημιουργός.
Πάνω απ΄όλα ο Νόρμαν βυθιζόταν απόλυτα στις σκηνές. «Καμιά φορά αναρωτιόμουν αν ο Νόρμαν ήξερε ότι υπάρχει μια κάμερα» λέει ο Μιλς. «Μπορεί να μην μιλάει σε κανέναν και είναι, μολαταύτα, απόλυτα παρών και ζωντανός».
«Το αγαπημένο μου πράγμα με τον Τζέσι είναι ότι είναι λίγο παιδί και λίγο μεγάλος. Μοιάζει με παιδί, αλλά κάνει σκέψεις ενηλίκου, σκέψεις που δεν κάνουν τα παιδιά» λέει ο Νόρμαν. «Σε μερικά λεπτά περνάει από το αστείο, στο λυπημένο, στο χαρούμενο και στο θυμωμένο. Νομίζω ότι έτσι είναι οι ανθρώπινες σχέσεις».
«Είναι ένα πολύ έξυπνο, υστερικά αστείο παιδί» λέει ο Φίνιξ για τον συμπρωταγωνιστή του. «Πάντα προσπαθώ να παίξω σαν παιδί, γιατί τότε είμαστε ελεύθεροι, δεν έχουν αυτογνωσία και δεν υιοθετούμε κάποια περσόνα. Ο Γούντι μας οδηγούσε με πολλούς τρόπους. Τίποτα δεν τον περιόριζε».
Ο Νόρμαν δεν ένιωσε τρόμο για τη συνεργασία με τον Φίνιξ. Το είδε σαν ευκαιρία να μάθει. «Ο Χοακίν με έμαθε πολλά» λέει. «Ένιωσα ότι είχαμε την ίδια ηλικία».
«Ο Χοακίν και η Γούντι ανέπτυξαν έναν ισχυρό δεσμό, βλέπεις τη δική τους σχέση και την οικειότητα τους να καλλιεργείται σε πραγματικό χρόνο. Δεν είναι προσποιητή» λέει ο δημιουργός.
Γκάμπι Χόφμαν/Βιβ
Η αδελφή του Τζόνι και μητέρα του Τζέσι, η Βιβ μπορεί να μην τους συνοδεύσει στο ταξίδι, αλλά η παρουσία της είναι έντονη στην ταινία. Ο Μιλς εμπνεύστηκε τη Βιβ από μία φράση στο βιβλίο της Τζάκλιν Ρόουζ, το Mothers: An Essay on Cruelty and Love: «Οι μητέρες είναι ο απόλυτος αποδιοπομπαίος τράγος για τις προσωπικές και πολιτικές μας αποτυχίες, για όλα όσα είναι λάθος στον κόσμο, και γίνεται χρέος τους -ασυνείδητα φυσικά- να διορθώσουν τα πάντα».
Για να εκφράσει το μείγμα των αντιφάσεων στον χαρακτήρα, ο Μιλς απευθύνθηκε στην Γκάμπι Χόφμαν, την τρεις φορές βραβευμένη με Emmy για την ερμηνεία της στις σειρές Transparent και Girls. «Η Γκάμπι ήταν η πρώτη μου επιλογή» λέει. «Είναι μια τόσο έξυπνη, αυθεντική ηθοποιός και πάντα ήθελα να τη βάλω δίπλα στον Χοακίν. Μοιάζουν σαν να ήρθαν από τον ίδιο πλανήτη».
Όλοι συμφώνησαν ότι θα έχει ενδιαφέρον να μην βρεθούν μέχρι να γυρίσουν την πρώτη τους σκηνή, όταν ο Τζόνι χτυπάει το κουδούνι της Βιβ. «Όταν τελικά βρεθήκαμε με τον Χοακίν, είχαμε μία μαγική οικειότητα και μία αδελφική ενέργεια από την αρχή» λέει ο η Χόφμαν. «Προσεγγίζουμε την υποκριτική με παρόμοιο τρόπο».
«Η Βιβ είναι 100% αφοσιωμένη στο παιδί της, αλλά την ίδια στιγμή, θέλει να ζήσει και να συντονίσει αυτές τις δύο ανάγκες. Δεν πιστεύει ότι πρέπει να δοθεί ολοκληρωτικά στη μητρότητα» λέει η Χόφμαν. «Νιώθει ότι μπορεί να είναι μία διανοούμενη, μία καλή σύντροφος, μία αδελφή και σίγουρα μία μητέρα, αλλά όχι θυσιάζοντας κάτι. Αυτό φαίνεται στον τρόπο που μεγαλώνει τον Τζέσι. Επίσης, ξέρει ότι ο χρόνος που θα περάσει ο αδελφός της με τον ανιψιό του θα είναι ένα μεγάλο δώρο για τον Τζόνι».
Οι συνεντεύξεις
Οι συνεντεύξεις που κάνει ο Τζόνι θέτουν κολοσσιαία ερωτήματα για τη ζωή στο μέλλον: Πώς θα είναι η φύση; Πόσο θα αλλάξει η πόλη σου; Οι οικογένειες θα παραμείνουν οι ίδιες; Τι θα κρατήσεις μαζί σου και τι θα αλλάξεις;
«Ήθελα αυθόρμητες στιγμές στην ταινία. Όχι μόνο για να βοηθήσω την ιστορία του Τζόνι και του Τζέσι, αλλά και για να δώσω φωνή στους καταπληκτικούς ανθρώπους που συναντήσαμε» επισημαίνει ο δημιουργός.
Ο Μιλς χαρτογράφησε την ταινία από το Λος Άντζελες μέχρι τη Νέα Ορλεάνη. «Κάθε πόλη έχει τους λόγους της που είναι στην ταινία. Στη Νέα Υόρκη, μιλήσαμε σε παιδιά μεταναστών. Στη Νέα Ορλεάνη τα παιδιά ξέρουν ότι στο μέλλον κάποιος γειτονιές θα βυθιστούν στο νερό. Επίσης, η πόλη αυτή έχει μία πανέμορφη και σπαρακτική ιστορία. Το Ντιτρόιτ είναι μία εκβιομηχανισμένη πόλη που κάποτε εκπροσωπούσε την αμερικάνικη κουλτούρα, αλλά τελικά το μέλλον της έληξε πρόωρα» καταλήγει ο δημιουργός.
Δόθηκαν τα βραβεία του 24ου Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου Ολυμπίας για Παιδιά και Νέους. Όπως αναφέρεται σε σχετική ανακοίνωση της διεθνούς κριτικής επιτροπής του Φεστιβάλ «Τα μέλη της Κριτικής Επιτροπής έχουν εντυπωσιαστεί από τη γενική ποιότητα των επιλογών του Φεστιβάλ, που περιλαμβάνει πολλές νέες ανακαλύψεις. Θέλουμε να συγχαρούμε τους κινηματογραφιστές, τους ηθοποιούς και τα συνεργεία τους. Θέλουμε επίσης να ευχαριστήσουμε το προσωπικό του Φεστιβάλ και τους πολλούς υπέροχους και εξαιρετικά προικισμένους εθελοντές για τη γενναιόδωρη φιλοξενία τους και την αδιάκοπη βοήθεια ώστε να γίνει η δουλειά μας εύκολη και η διαμονή μας ευχάριστη μέσα σε αυτούς τους απίθανους καιρούς. Ζήτω το Φεστιβάλ Ολυμπίας!»
Τα Βραβεία
Καλύτερη Ταινία Μεγάλου Μήκους
Ποτέ δεν κλαίω / Jak najdalej stad, Piotr Domalewski, Πολωνία, 100’, 2020
Το βραβείο καλύτερης ταινίας μεγάλου μήκους απονέμεται σε μια ταινία με εξαιρετικό σενάριο, ερμηνείες και εκτέλεση. Μια ταινία που φωτίζει ένα διασυνοριακό οικογενειακό δράμα και την ανθεκτικότητα και ευρηματικότητα της πρωταγωνίστριάς μας.
Καλύτερη Ταινία Μικρού Μήκους Μυθοπλασίας
Πεντόβολα / FivePebbles, Ankit Kothari, Ινδία, 14’, 2020
Το βραβείο πηγαίνει σε μία ταινία που δεν αρκεί να τη δεις με τα μάτια, πρέπει να την γευτείς και με τη γλώσσα. Η πιο γευστική και η πιο εκθαμβωτική εικόνα του φετινού προγράμματος ήταν αυτή μιας γρανίτας, που αποτελούσε μεταφορά της αγνής και απλής χαράς. Με εικαστική ευφράδεια, αυτή η ταινία μιλάει για μια φιλία τόσο δυνατή που μοιράζεται τα πάντα, από παπούτσια μέχρι βότσαλα.
Καλύτερη Ταινία Μικρού Μήκους Κινουμένου Σχεδίου
Σαντιάγο / Santiago, Andrey Koulev, Βουλγαρία, 2021
Η ταινία είναι μια εξαιρετικά δημιουργική διασκευή ενός κλασικού λογοτεχνικού έργου, που τοποθετεί τη δράση στην Αρκτική και χρησιμοποιεί διαφορετικά είδη animation. Η φιλία ανάμεσα σ’ ένα παιδί κι έναν ηλικιωμένο άνδρα εκτίθεται αναλυτικά σ’ αυτή την ταινία, που είναι αρκετά προσιτή στο παιδικό κοινό.
Βραβείο Σκηνοθεσίας σε Ταινία Μεγάλου Μήκους
Στην Ana Laura Calderón για την ταινία Η καρδιά του Μεσκίτ / Mezquite´sHeart, Μεξικό, 2019. Αυτή η σκηνοθέτρια μας προσκαλεί με μαεστρία στον ονειρικό κόσμο ενός γηγενούς κοριτσιού του βόρειου Μεξικού με καθηλωτικές εικόνες και ήχους.
Βραβείο Σεναρίου σε Ταινία Μεγάλου Μήκους
Στον Τζόναθαν Λεμάιρ για την ταινία Μεγάλου Μήκους Ταραχή / Noise, Neegan Trudel, Καναδάς, 2019. Σ’ αυτή την ιστορία, ένα νεαρό κορίτσι παλεύει ενάντια στο πεπρωμένο της. Η ιστορία μάς κρατά διαρκώς κοντά στην πρωταγωνίστρια με ζωηρούς διαλόγους. Παρά τις δυσκολίες της ζωής, η ιστορία μας αφήνει μια ελπίδα για να στηριχτούμε. Ένα κορίτσι με τη δύναμη της Έμιλι αξίζει μια αξιοπρεπή ζωή και η ιστορία μάς πείθει ότι γι’ αυτό θα παλέψει.
Βραβείο Καλύτερης Παιδικής Ερμηνείας
Στον Αρίφ Σάικχ για την ερμηνεία του στην ταινία Δύο φίλοι / TwoFriends, Prasun Chatterjee
Ινδία, 2021. Την Κριτική Επιτροπή έπεισε η ερμηνεία ενός νεαρού ηθοποιού που κατάφερε να αποδώσει τόσο τη χαρά της ζωής όσο και τον πόνο του θανάτου και της απώλειας. Μέσα από την περίτεχνη κινηματογράφηση, ο νεαρός ηθοποιός μοιράζεται τη χαρά της νιότης και τη γοητεία της απλής ζωής στην ύπαιθρο. Αλλά σε στιγμές μεγάλης θλίψης, η σιωπή του λέει περισσότερα απ’ όσα θα μπορούσε να πει με λέξεις.
Βραβείο Καλύτερης Παιδικής Ερμηνείας
Στην Zofia Stafiej στην ταινία Ποτέ δεν κλαίω / INeverCry, Piotr Domalewski, Πολωνία-Ιρλανδία, 2020
Είναι πονηρή, είναι ζόρικη, αλλά είναι και ευάλωτη. Η καρδιά της είναι γεμάτη με θυμό, αλλά και με αγάπη κι ενσυναίσθηση. Η Ζόφια Στάφιεζ ενσαρκώνει επιτυχημένα σε δύο γλώσσες μια νεαρή κοπέλα, σ’ ένα ταξίδι πολλαπλών ανακαλύψεων.
Βραβείο Καλύτερου Ντοκιμαντέρ Μεγάλου Μήκους
Σχολείο Ελπίδας / School of Hope, Mohamed El Aboudi, Finland-France-Morocco-USA, 2020
Το βραβείο απονέμεται σε ένα ποιητικό ντοκιμαντέρ παρατήρησης, επειδή δείχνει τη σημασία της εκπαίδευσης και τους αφοσιωμένους δασκάλους και μαθητές, μέσα σ’ ένα σκληρό περιβάλλον, που επηρεάζεται έντονα από την κλιματική αλλαγή.
Βραβείο Καλύτερης Ταινίας Ντοκιμαντέρ Μικρού & Μεσαίου Μήκους
Σκυλιά της ερήμου / Desert Dogs, Samuel Morris, Switzerland, 20′, 2020
Για τους ζωηρούς και ισχυρούς πρωταγωνιστές που διερευνούν την ταυτότητά τους μεταξύ παράδοσης και ανεξαρτησίας, όπου το σκέιτμπορντ μετατρέπεται σε έναν δημιουργικό τρόπο έκφρασης.
Βραβείο Καλύτερης Σκηνοθεσίας Ντοκιμαντέρ Μεγάλου Μήκους
ΑγαπητάΠαιδιάτουΜέλλοντος / Dear Future Children, Franz Böhm, Germany-United Kingdom-Austria, 2021
Με τον ισορροπημένο και ακριβή ρυθμό της ταινίας, βλέπουμε από μέσα τον νεανικό ακτιβισμό σε τρία διαφορετικά μέρη του κόσμου, όπου τρεις νεαρές γυναίκες παλεύουν για τη δημοκρατία, το περιβάλλον και την κοινωνική δικαιοσύνη εκεί όπου ζουν.
Εύφημη μνεία Girlhood: Η ταινία δείχνει τη σημασία της φιλίας που βοηθά στο ξεπέρασμα της απομόνωσης και των ανασφαλειών που επιβάλλουν τα στερεότυπα. Μια ταινία που δίνει μια προσιτή εικόνα για το τι σημαίνει να είσαι κορίτσι σήμερα, με σκηνοθέτριες τις Βάνια Τέρνερ και Μαρία Σιδηροπούλου. Μη διστάσεις να έρθεις επίσκεψη, μαμά / Don’tHesitatetoComeforaVisitMom, της Άννα Αρτεμίγιεβα για τον απλό, πυκνό και προσωπικό τρόπο που δείχνει την οικογενειακή σχέση και επικοινωνία, όταν η απόσταση είναι ένα εμπόδιο.
Άγια / Aya, του Σιμόν Κουλιμπαλί Ζιλάρ για την παρουσίαση ενός φανταστικού χαρακτήρα σε μια υπαρκτή νησιωτική κοινότητα που βρίσκεται υπό την απειλή της κλιματικής αλλαγής και για τον μοναδικό τρόπο διερεύνησης των ορίων μεταξύ ντοκιμαντέρ και μυθοπλασίας.
Βραβεία Διεθνούς Κριτικής Επιτροπής Νέων
Καλύτερη Ταινία Μικρού Μήκους Μυθοπλασίας: Στις μαύρες μου / Blue , Megan Devaney, Ιρλανδία, 2020
Καλύτερη Ταινία Μικρού Μήκους Κινουμένου Σχεδίου: Μαύρη τσουλήθρα / Black Slide, Uri Lotan, Ισραήλ, 2021
Βραβεία Κριτικών Επιτροπών των Παιδιών (ηλικίας έως 12 ετών)
Καλύτερη ταινία μικρού μήκους animation: Πτήση / Fly , Carlos Gómez-Mira Sagrado , Ισπανία, 2020
Καλύτερη ταινία μικρού μήκους μυθοπλασίας: Χορωδία Ελκήθρων / The Kicksled Choir, Torfinn Iversen, Νορβηγία, 2020
Καλύτερη ταινία μεγάλου μήκους: Spaceboy,Olivier Pairoux, Βέλγιο, 2020
Καλύτερη ταινία ντοκιμαντέρ μικρού/μεσαίου μήκους: Ιβ / Eve, Lucy Jane & Joya Berrow, Ηνωμένο Βασίλειο,2020
Καλύτερη ταινία ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους: Παιδικό πρωτάθλημα / KidsCup, Bortebane Line Hatland,Νορβηγία, 2021
Βραβεία Κριτικών Επιτροπών των Παιδιών (ηλικίας 13 ετών και άνω)
Καλύτερη ταινία μικρού μήκους animation: Τα δάκρυα του Σηκουάνα / TheSeine‘stears,Yanis Belaid, Eliott Benard, Nicolas Mayeur, Etienne Moulin, Hadrien Pinot, Lisa Vicente, Philippine Singer, Alice Letailleur, Γαλλία, 2021
Καλύτερη ταινία μικρού μήκους μυθοπλασίας: Όπως τους ήξερα / Like the Ones I Used to Know , Annie St-Pierre, Καναδάς, 2021
Καλύτερη ταινία μεγάλου μήκους: Αγαπητέ κε Φίρερ / Dear mr. Führer, Christian Lerch , Γερμανία, 2021
Καλύτερη ταινία ντοκιμαντέρ μικρού/μεσαίου μήκους: Ο θείος Τούντορ / My Uncle Tudor, Olga Lucovnicova, Βέλγιο-Πορτογαλία-Ουγγαρία-Μολδαβία, 2020
Καλύτερη ταινία ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους: US Kids, Kim A. Snyder, ΗΠΑ, 2020
Στις 13 Δεκεμβρίου έχει προγραμματιστεί να γίνει στη χώρα μας η πρώτη παραλαβή εμβολίων για τα παιδιά ηλικίας 5 με 11 ετών, ενώ από την Τετάρτη 15 Δεκεμβρίου ξεκινούν οι εμβολιασμοί των παιδιών.
Η πλατφόρμα για να μπορούν οι γονείς να κλείσουν ραντεβού για τα παιδιά τους, έχει προγραμματιστεί να ανοίξει αύριο, Παρασκευή 10 Δεκεμβρίου.
Όπως ανέφερε ο Γενικός Γραμματέας Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας Μάριο Θεμιστοκλέους, «οι εμβολιασμοί θα πραγματοποιούνται σε δομές της Πρωτοβάθμιας Φροντίδας και σε Νοσοκομεία και σταδιακά θα προστίθενται και περισσότερα εμβολιαστικά κέντρα και Κέντρα Υγείας. Κατά την πρώτη φάση θα υπάρξουν εμβολιαστικά κέντρα για τα παιδιατρικά εμβόλια σε 75 περιοχές της Ελλάδος. Παραδείγματος χάρη στην Αττική οι εμβολιασμοί θα πραγματοποιούνται σε 5 εμβολιαστικά σημεία: Στο Παίδων Αγία Σοφία, στο Παίδων Πεντέλης, στο Ασκληπιείο Βούλας, στο Κέντρο Υγείας Αγίας Σοφίας στον Πειραιά και στο Κέντρο Υγείας Περιστερίου».
Παράταση δόθηκε στην προθεσμία υποβολής δηλώσεων περιουσιακής κατάστασης και οικονομικών συμφερόντων (Πόθεν Έσχες), η οποία έληγε αρχικά στις 16 Δεκεμβρίου.
Την παράταση για την υποβολή των δηλώσεων μέχρι τις 31 Ιανουαρίου 2022, προβλέπει τροπολογία που κατατέθηκε στο νομοσχέδιο «Μεταρρυθμίσεις στο νομοθετικό πλαίσιο της Εθνικής Σχολής Δικαστικών Λειτουργών και άλλες επείγουσες διατάξεις του Υπουργείου Δικαιοσύνης».
Όπως αναφέρεται στην τροπολογία «Κατ’ εξαίρεση των οριζομένων στην παρ. 2 του άρθρου 1 και στο άρθρο 19 του ν. 3213/2003 (Α’ 309), δηλώσεις περιουσιακής κατάστασης και οικονομικών συμφερόντων, αρχικές με απόκτηση ιδιότητας υπόχρεου από την 1.1.2021 έως και 31.10.2021 και ετήσιες του έτους 2021 (χρήση 2020), υποβάλλονται μέχρι και την 31.1.2022».
Υποβλήθηκε από georgep στις Πέμ, 12/09/2021 - 00:00.
Στον 92,9 Kiss επιλέγουμε και σας παρουσιάζουμε μερικά από τα πιο σημαντικά γεγονότα και ειδήσεις που σημάδεψαν την ιστορία της μουσικής, σαν σήμερα πριν από χρόνια...
Σαν σήμερα 9 Δεκεμβρίου, το 1998 η Cher απολάμβανε την τεράστια επιτυχία του σινγκλ της «Believe», που κατάφερε μάλιστα να κατακτήσει την κορυφή των Singles Chart συνολικά σε 23 χώρες.
Με την κυκλοφορία του πρωτοποριακού για την εποχή του σινγκλ, η Cher έθεσε επίσης ένα νέο ρεκόρ καθώς επέστρεψε στην κορυφή του chart ύστερα από το 1974 (όταν απολάμβανε την επιτυχία με το τραγούδι της «Dark Lady»), διανύοντας δηλαδή το μεγαλύτερο διάστημα μεταξύ δυο Νο.1 επιτυχιών, για solo καλλιτέχνη.
Πρόκειται για το τέταρτο Νο. 1 της Cher, που ξεχώρισε μέσα από το 22ο στούντιο, ομώνυμο άλμπουμ της και καθιέρωσε τη χρήση του φωνητικού Auto-Tune εφέ, που έγινε αργότερα γνωστό ως «Cher effect».
Το «Believe» βρέθηκε στην κορυφή των singles chart σε πολλές χώρες, μεταξύ των οποίων της Αυστραλίας, του Βελγίου, του Καναδά, της Δανίας, της Γαλλίας, της Γερμανίας, της Ελλάδας, της Ουγγαρίας, της Ιταλίας, της Ολλανδίας, της Νέας Ζηλανδίας, της Νορβηγίας, της Πολωνίας, της Ισπανίας, της Σουηδίας, της Ελβετίας, του Ηνωμένου Βασιλείου και των Ηνωμένων Πολιτειών.
